How We Lose Our Minds To Other People’s Gods
วิธีทำให้ตัวเองเสียสติเพราะพระเจ้าของคนอื่น
People allow accountants to map the blueprints of their lives.
ผู้คนปล่อยให้นักบัญชีวางแผนชีวิตเพื่อพวกเขา
Not their essential desires, their favorite philosophers, the ideas that induce visceral reactions and become beliefs. These things don’t provide a measure of what it takes to survive, a gauge on the things that have been pressed on us to seem enjoyable, so they are considered secondary.
ไม่ใช่ความปรารถนาอันสำคัญของพวกเขา นักปรัชญาที่พวกเขาชื่นชอบ ความคิดที่กระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาภายในและกลายเป็นความเชื่อ สิ่งเหล่านี้ไม่ได้วัดว่าต้องใช้อะไรบ้างเพื่อความอยู่รอด แต่เป็นการวัดว่าสิ่งที่กดทับเราเพื่อให้ดูสนุกจึงถือเป็นเรื่องรอง
An accountant can tell you how you can live and where. What opportunities will be open and not. How comfortably you can buy holiday gifts and fund your child’s education. We gauge our quality of life not by what or how much we do, but how we appear and what we earn from that doing.
นักบัญชีสามารถบอกคุณได้ว่าควรอยู่อย่างไรและที่ไหน อะไรจะเพิ่มมูลค่า อะไรจะขาดทุน ทำอย่างไรจึงจะได้ผลตอบแทนสูงสุดเมื่อซื้อของขวัญช่วงวันหยุดและลงทุนด้านการศึกษาของบุตรหลาน เราวัดคุณภาพชีวิตไม่ใช่จากสิ่งที่เราทำหรือปริมาณที่เราทำ แต่จากวิธีที่เราปรากฏต่อผู้อื่นและรายได้ที่เราได้รับ
We’re not quite at fault for this — not foundationally, at least. Present-day monoculture, the governing pattern, the master narrative, the beliefs we accept without ever having consciously accepted them, tells us that if wealth and attractiveness and worldly possessions don’t make us feel high and alive, we just don’t have enough of them.
เหตุการณ์นี้ไม่ใช่ความผิดของเรา วัฒนธรรมกระแสหลักในปัจจุบันและแนวความคิดที่เราถูกกำหนดให้ยอมรับบอกเราว่าหากทรัพย์สินที่เราเป็นเจ้าของไม่ตื่นเต้นและตื่นเต้น เราก็ยังไม่รวยพอ
It makes sense on an initial level, but as anybody can tell you, acquiring another 0 at the end of the balance on your bank statement, or a variety of new things (that really just represent your perceived worth or lack-there-of) only changes how much you have surrounding you, not how deeply or sincerely you can appreciate them, feel them, enjoy them, want them, be happy because of them.
การวัดนี้สามารถใช้ได้ในระดับพื้นฐานที่สุดของอายุการใช้งานของวัสดุเท่านั้น การเติมศูนย์พิเศษที่จุดสิ้นสุดของยอดเงินในบัญชีธนาคารของคุณหรือการซื้อสินค้าใหม่ต่างๆ สามารถเปลี่ยนจำนวนสิ่งของที่คุณเป็นเจ้าของได้เท่านั้น แต่ไม่สามารถแสดงถึงความซาบซึ้ง รู้สึก และเพลิดเพลินกับสิ่งเหล่านั้นจากก้นบึ้งของหัวใจได้ลึกซึ้งเพียงใด มีความสุขเพราะพวกเขา
If it takes more than the slightest bit of personal experience to attest to this, pluck from the endless, proverbial pile of research.
หากประสบการณ์ส่วนตัวเพียงอย่างเดียวไม่สามารถพิสูจน์ได้ ให้ลองดูการศึกษาวิจัยที่มีชื่อเสียงมากมายเพื่อเป็นข้อพิสูจน์
External acquisition does not yield internal contentment.
กำไรภายนอกไม่ได้นำมาซึ่งความพึงพอใจภายใน
And yet, we trek on. We are still enslaved to the things we are taught are ultimate “goods.” We justify our faith in the system by flawed and influenced logic. We continue to believe that something external can change our internal ability to be aware, to appreciate, to live, to feel.
แต่เราก็จะประสบปัญหาต่อไป เราจะยังคงตกเป็นทาสของสิ่งที่เรียกว่า “สินทรัพย์ที่มีตัวตน” เรายังคงเชื่อว่าสิ่งภายนอกสามารถเปลี่ยนการรับรู้ภายในและความสามารถของเราในการชื่นชมและรู้สึกได้
Once we are initially convinced that not just money, but an idea of morality, education, and yes, general wealth, parlay into contentment, we become rats on a spinning wheel and we’ll spend the rest of our lives there if we aren’t careful.
เมื่อเราเริ่มเชื่อว่าความมั่งคั่งและสถานะเท่านั้นที่ทำให้เราพึงพอใจได้ เราก็กลายเป็นหนูแฮมสเตอร์บนวงล้อและบังเอิญไปใช้ชีวิตที่เหลือที่นั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
If you’ve never heard of it before, we all seem to be suffering from a sort of Diderot Effect. Denis Diderot was a philosopher during the Enlightenment, author of the fictional essay “Regrets On Parting With My Old Dressing Gown.” As the story goes, he lived a very simple life, and was happy, until a friend gave him a gift, a gorgeous scarlet dressing gown. The more he wore his gown around his small apartment, the more the simplicity of his life seemed… out of place.
ดูเหมือนว่าเราทุกคนจะได้รับผลกระทบจาก Diderot Effect เดนิส ดิเดอโรต์เป็นนักปรัชญาชาวฝรั่งเศสในช่วงการตรัสรู้ เขาเขียนบทความเรื่อง “Regrets On Parting With My Dressing Gown” ว่ากันว่าเขาใช้ชีวิตเรียบง่ายและมีความสุขจนกระทั่งเพื่อนคนหนึ่งมอบของขวัญให้เขา นั่นคือชุดราตรีสีแดงสดอันงดงาม ยิ่งเขาสวมมันในอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ของเขานานเท่าไร ชีวิตที่เรียบง่ายของเขาก็ยิ่งดูไม่เข้ากันมากขึ้นเท่านั้น
He then desired new furnishings, as one with a dressing gown as beautiful as his shouldn’t be living in a lowly home. He then wanted to replace his other clothes, his wall hangings, and so on. He wound up in debt and toiling his life away trying to maintain the glamour of his surroundings — an elusive, endless task.
จากนั้นเขาก็เริ่มอยากได้เฟอร์นิเจอร์ใหม่ เพราะผู้ชายที่ใส่ชุดราตรีสวยๆ แบบนี้ไม่ควรอยู่ในบ้านโทรมๆ จากนั้นเขาก็อยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวอื่น รูปภาพบนผนัง และทุกสิ่งที่ขวางหน้า ในที่สุดเขาก็มีหนี้สินมากมายและทำงานหนักมาทั้งชีวิตเพื่อรักษาความหรูหราของบ้าน ซึ่งเป็นงานที่ไม่มีวันสิ้นสุด
Because modern, daily life keeps us consistently dipping our toes and dousing our senses in ads and “success stories” that are born of luxury and married to materialism, it is almost impossible to take a step back and see the system objectively. So most don’t.
ชีวิตประจำวันสมัยใหม่ทำให้เราหมกมุ่นอยู่กับการโฆษณาและ “เรื่องราวความสำเร็จ” ที่ส่งเสริมชีวิตที่หรูหรา ขัดขวางเราจากการก้าวถอยหลังและตรวจสอบระบบอย่างเป็นกลาง
I don’t know about you, but I have never seen a god so worshipped and adored as a dollar bill. Never so much faith put into systems designed to maintain power and serve the ego. The most insidiously effective governors are the ones that do not tell you they are controlling you, and they are the ones who have programmed your need to keep running on the wheel, staring at the illusory screen, thinking you’re heading to that end-goal. Behind the cage, what you cannot see, is that the wheel you are running on endlessly powers their monopoly.
ฉันไม่เคยเห็นเทพองค์ใดบูชาและรักเหมือนเศษกระดาษเลย ผู้บงการที่ร้ายกาจที่สุดไม่เคยแจ้งให้คุณทราบว่าคุณถูกควบคุมโดยพวกเขา พวกเขากำหนดความต้องการของคุณเป็นวงล้อและให้คุณวิ่งต่อไปโดยจ้องมองที่หน้าจอลวงตาโดยคิดว่าคุณกำลังก้าวไปสู่เป้าหมายสูงสุด สิ่งที่คุณมองไม่เห็นก็คือหลังกรงพวกมันล็อคคุณไว้ วงล้อที่คุณกำลังเหยียบอยู่นั้นให้พลังงานแก่พวกมันอย่างต่อเนื่องเพื่อการผูกขาด
And because of this pre-disposed, collective mindset (that is very evidently not serving us) we believe in a variety of “goods.” Be educated. Be a “good person.” Have money. Be attractive. Work out. Have a great job. Buy a house. And onward.
เพราะความคิดส่วนรวมที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ เราจึงเชื่อใน “โฆษณาสินค้าโภคภัณฑ์” ต่างๆ ได้รับการศึกษาที่เกี่ยวข้อง มุ่งมั่นที่จะเป็น “คนที่มีประโยชน์” ทำเงิน มีเสน่ห์ ทำงานหนัก ได้งานดีๆ ซื้อบ้าน และตระหนักถึงแนวคิดต่างๆ ในอนาคต
It ignites the interest of our senses, our base instincts, our egoic selves. But how often do we question the “good” that has been imposed on us, how often do we really stop and question how much faith we have in a system that has us convinced our natural state, our simple lives, our inner joys… are not good enough?
มันจุดประกายความสนใจในประสาทสัมผัสของเรา สัญชาตญาณพื้นฐาน และตัวตนที่ถือตัวเองสูงของเรา แต่บ่อยแค่ไหนที่เราตั้งคำถามถึง “ความดี” ที่ถูกยัดเยียดให้กับเรา บ่อยแค่ไหนที่เราหยุดและตั้งคำถามว่าเรามีศรัทธามากเพียงใดในระบบที่ทำให้เรามั่นใจในสภาพธรรมชาติของเรา ชีวิตที่เรียบง่ายของเรา ความสุขภายในของเรา… ไม่ดีพอ?
The next time you make a choice because you are trying to be a “good person,” I implore you to consider that those who commit suicide terrorism believe they are being “good people” — martyrs for their god.
ครั้งต่อไปที่คุณเลือกเพราะคุณพยายามที่จะเป็น “คนดี” ฉันขอร้องให้คุณพิจารณาว่าผู้ที่ฆ่าตัวตายด้วยการก่อการร้ายเชื่อว่าพวกเขากำลังเป็น “คนดี” — พลีชีพเพื่อพระเจ้าของพวกเขา
The next time you equate a degree to an education, consider the state of really any aspect of our society — we are absolutely starved for knowledge, and yet the premium on education these days seems to be limitless. There is no amount of debt, disinterest, or complete disregard for actual learning that will stand in the way of people getting degrees and believing their education is complete for their lifetime.
ครั้งต่อไปที่คุณเปรียบเทียบคุณวุฒิทางวิชาการกับการศึกษา ให้คิดถึงสถานการณ์ปัจจุบันในทุกด้านของสังคมของเรา สิ่งที่เรากระหายคือความรู้ และการศึกษาดูเหมือนจะนำมาซึ่ง “ผลประโยชน์” เท่านั้น ผู้คนต้องทำงานหนักเพื่อให้ได้ปริญญาแม้ว่าพวกเขาจะไม่สนใจเรียนก็ตาม ทุกคนเชื่อว่าการศึกษาจะไม่สมบูรณ์จนกว่าคุณจะได้รับปริญญา
I often look around at older people and wonder how we’ve confused “respecting your elders” with allowing them to believe it’s okay to stop learning after age 23 and let them sit and fester in the prejudices of the generation of which they were raised.
ฉันมักจะมองไปรอบๆ ผู้สูงวัย และสงสัยว่าเราสับสนระหว่าง “การเคารพผู้อาวุโสของคุณ” กับการปล่อยให้พวกเขาเชื่อว่ามันเป็นเรื่องปกติที่จะหยุดเรียนรู้หลังจากอายุ 23 ปี และปล่อยให้พวกเขานั่งจมอยู่กับอคติของคนรุ่นที่พวกเขาเติบโตมา
So we’re handing out empty degrees like candy — degrees that promise success at a steep, suffocating cost — and placating bias and prejudice with a laugh and sigh, because that’s what we’re instructed is “right.”
เราแจกระดับที่ว่างเปล่าเช่นลูกกวาดที่รับประกันความสำเร็จซึ่งจะต้องได้รับด้วยต้นทุนที่สูงเกินไปและจำกัด เราเพิกเฉยต่ออคติและการเลือกปฏิบัติ และหัวเราะเยาะเพราะนั่นคือสิ่งที่เราถูกสอนมาและสิ่งที่เราคิดว่า “ถูกต้อง”
I’m not saying there’s no value in education, I’m saying it’s the only thing of real value, and we’re falling cripplingly short of actually giving that to the masses. I dream of a day that college grads leave school not believing that their education is only the leg-power to latch themselves on a corporate treadmill for the better parts of their lives, but rather something that has given them the context, the history, the perspective and the opportunity to learn what makes them tick and flow, how to question everything and discuss anything objectively, to choose the life they want, not adhere to the life that was chosen for them.
ฉันไม่ได้บอกว่าการศึกษาไม่มีคุณค่า ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่มีคุณค่าจริงๆ และเราไม่ได้นำมันไปสู่คนทั่วไปจริงๆ ฉันฝันว่าวันหนึ่ง เมื่อบัณฑิตวิทยาลัยออกจากโรงเรียน พวกเขาไม่คิดว่าการศึกษาเป็นเพียงเครื่องเสริมที่ติดอยู่กับขา ทำให้พวกเขาวิ่งบนลู่วิ่งขององค์กรได้ไม่หยุดยั้งไปตลอดชีวิต ฉันฝันว่าเด็ก ๆ ของเรา ผู้คน ผู้คนสามารถได้รับความรู้ วัฒนธรรม มุมมองใหม่ๆ และโอกาสในการเรียนรู้จากการศึกษา รู้ว่าอะไรขับเคลื่อนพวกเขาทีละขั้น รู้วิธีตั้งคำถามอย่างเป็นกลาง พูดคุยทุกเรื่อง และเลือกชีวิตที่พวกเขาต้องการแทนที่จะยึดติดกับชีวิตที่คนอื่นเลือกให้พวกเขา.
Hobbes nor Plato nor Spinoza nor Hume nor Locke nor Neitzche nor Jobs nor Wintour nor Descartes nor Beethoven nor Zuckerberg nor Lincoln nor Rockefeller nor Edison nor Disney nor countless other game-changing, culture-shifting, brilliant-minded individuals were academics. The pattern is enough of a trend to make you wonder whether or not a component of their (exceptional) success was that they were never conditioned to believe one thing was “good.” Their ideas were never edited or tailored to the liking of someone else’s. They never had to quell their real opinions in lieu of a grade, and they never compiled other people’s ideas for years and called it “research.”
ไม่ว่าจะเป็นใคร หรือผู้เปลี่ยนเกมคนอื่นๆ ที่ชาญฉลาด ไม่มีใครในพวกเขาที่เป็นนักวิชาการ รูปแบบความสำเร็จของคนเหล่านี้เพียงพอที่จะสรุปเป็นแนวโน้มได้ และคุณต้องเดาว่าสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พวกเขาประสบความสำเร็จ (ไม่ธรรมดา) ก็คือพวกเขาไม่เคยเชื่ออย่างสุ่มสี่สุ่มห้าว่ามีสิ่งหนึ่งที่ “ดี” ความคิดของพวกเขาไม่เคยได้รับการแก้ไขและปรับให้เข้ากับความต้องการของผู้อื่น พวกเขาไม่เคยระงับความคิดที่แท้จริงของตนเพื่อให้ได้คะแนนสูง และไม่ใช้เวลาหลายปีในการสรุปความคิดเห็นของผู้อื่นและเรียกมันว่า “การวิจัย”
In Plato’s The Republic, he tells an (oft-cited) allegory of men chained together in a cave, with their backs to a flame, believing that the masterfully crafted shadows that those behind them were holding up were reality. Seeing that light, metaphorically or not, is the truest education, mostly because we need not lay eyes on it to understand it. We need only piece together the illusions we perceive to make sense of what is behind us.
เพลโตเล่านิทานใน “The Republic”: กลุ่มนักโทษอาศัยอยู่ในถ้ำ มือและเท้าของพวกเขาถูกมัดและไม่สามารถหันหลังกลับได้ ทำได้เพียงหันหลังให้ทางเข้าถ้ำเท่านั้น โดยมีกำแพงอยู่ข้างหน้าและมีไฟลุกอยู่ข้างหลัง พวกเขาเห็นเงาของตัวเองและสิ่งต่างๆ บนผนัง โดยเชื่อว่าเงาเหล่านี้มีจริง ต่อมามีคนปีนออกจากถ้ำและค้นพบโลกแห่งความจริง ไม่ว่านี่จะเป็นคำอุปมาหรือไม่ก็ตาม เราต้องเข้าใจว่าไฟเบื้องหลังคือการศึกษาที่แท้จริงที่สุด เพราะเราไม่จำเป็นต้องเห็นมันเพื่อที่จะเข้าใจ เราแค่ต้องปะติดปะต่อภาพลวงตาที่เรารับรู้เพื่อทำความเข้าใจสิ่งที่อยู่ข้างหลังเรา
And really, at the end of the day, it is not our own illusions that are dangerous, it’s other people’s — especially when we accept them not only as integral, unmoving parts of our (ultimately dissatisfying) lives, but when we believe them to be good. Unquestioningly. Unfailingly.
ในความเป็นจริง ในท้ายที่สุดแล้ว ไม่ใช่จินตนาการของเราเองที่เป็นอันตราย แต่เป็นจินตนาการของผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราไม่เพียงแต่ยอมรับจินตนาการของพวกเขาเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของเรา แต่ยังเชื่อว่าจินตนาการเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ดีและไม่ ทุกคนจะสงสัยและไม่เคยเบื่อไม่ว่าชีวิตเราจะไม่น่าพอใจแค่ไหนก็ตาม
Nobody ever gave someone permission to be enlightened. No new line of thinking or creative genius was born of what was already acceptable. We associate “acceptable” with
“good,” when really, “acceptable” is, mostly, “staying within the lines someone else uses to control you by” (for better and for worse).
สิ่งที่คนอื่นยอมรับจะไม่ทำให้คุณมีความคิดใหม่ๆ อีกต่อไป เราคิดเสมอว่า “ยอมรับได้” คือ “ดี” แต่จริงๆ แล้ว “ยอมรับได้” โดยพื้นฐานแล้วหมายถึง “การอนุญาตให้ผู้อื่นควบคุมคุณ”
Our lives are not measured by other people’s gods, not their dollars or illusions or business plans. Not their beauty standards or declarations of what’s right and wrong and good and bad and who we should be on any given day.
ชีวิตของเราไม่จำเป็นต้องวัดจากค่านิยมของผู้อื่น และเราไม่จำเป็นต้องใช้แผนธุรกิจของพวกเขามาตั้งเป้าหมายให้เรา เราไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามมาตรฐานความงามของพวกเขา และตัดสินว่าอะไรดีหรือไม่ดี ถูกหรือผิด และเราควรเป็นคนแบบไหนในแต่ละวันตามความคิดของพวกเขา
It seems the task of the generation (century, maybe) will be radically accepting ourselves in a society that feeds on the opposite. Seeing illusions for what they are, even, and maybe especially, when they are other people’s. Making kindness cool and humility humor. Forgiving the way things are, knowing the only way to reinvent anything is not to destroy what’s present but to create a new, more efficient model, one that renders the other obsolete.
ภารกิจของคนรุ่นนี้คือการยอมรับตนเองอย่างเต็มที่ในสังคมที่ขัดกับกระแสหลัก เห็นภาพลวงตาในสิ่งที่พวกเขาเป็น โดยเฉพาะภาพลวงตาเกี่ยวกับผู้อื่น ให้เคารพคุณสมบัติของความเมตตาและชื่นชมคุณสมบัติของความอ่อนน้อมถ่อมตน รู้วิธียอมรับสภาพที่เป็นอยู่ และรู้ว่าวิธีเดียวที่จะสร้างสิ่งใดสิ่งหนึ่งขึ้นใหม่ไม่ใช่การทำลายสิ่งที่มีอยู่เดิม แต่เป็นการสร้างแบบจำลองใหม่ที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น ซึ่งเป็นแบบจำลองที่จะมาแทนที่อดีต
จาก
https://thought.is/how-we-lose-our-minds-to-other-peoples-gods/
101 บทความเปลี่ยนชีวิตที่จะเปลี่ยนวิธีคิดคุณ (101 Essays That Will Change The Way You Think) ผู้เขียน Brianna Wiest
ตัดแปะโดย เฉลิมชัย เอื้อวิริยะวิทย์