Why We Subconsciously Love To Create Problems For Ourselves
เหตุผลที่เราชอบสร้างปัญหาให้ตัวเองโดยไม่รู้ตัว
I think most people could objectively look at their lives and see how frequently the problems they had were of their own making, their suffering self-inflicted. We absolutely love to make problems for ourselves, and we do it all the time.
ฉันคิดว่าคนส่วนใหญ่สามารถมองชีวิตของตนอย่างเป็นกลาง และตระหนักว่าปัญหาที่พวกเขาเผชิญและความเจ็บปวดที่พวกเขาเผชิญอยู่บ่อยๆ นั้นแท้จริงแล้วเป็นสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นเอง เรารักที่จะสร้างปัญหาให้ตัวเองและเราทำมันตลอดเวลา
We worry needlessly, we choose immobility, we resist acceptance, we externalize our power, we surrender our ability to choose when really, it’s up to us to decide how we react, when we change, what we entertain our minds with. It’s yet another symptom of our own masochism to say that we don’t have a choice in the matter.
ความกังวลของเราไม่มีมูล เราชำระตามสภาพที่เป็นอยู่ เราปฏิเสธที่จะเปลี่ยนแปลง เราละทิ้งความสามารถในการเลือก และในความเป็นจริงแล้ว เราจะตอบสนองอย่างไร เมื่อเราเปลี่ยนแปลง และสิ่งที่เราใช้เพื่อทำให้ตัวเองพอใจนั้นทั้งหมดขึ้นอยู่กับเรา เราพูดว่า “ฉันไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้” นี่เป็นสัญญาณของการมาโซคิสต์ของเรา
And we do it because we love it. There’s something… fun… in making problems for ourselves. There is something we keep returning to. Whether it be because we feel we deserve it, that it gives our lives meaning, that it gives us human credibility for having been through something — anything — we want to create our own problems.
เราทำเพราะเรารักมัน สร้างปัญหาให้ตัวเองก็ดู…สนุกดี อาจเป็นเพราะมันทำให้เรารู้สึกถึงความสำเร็จและประสบการณ์พิเศษ (ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ใดก็ตาม) ที่เราต้องการสร้างปัญหาให้ตัวเราเอง
Because when we are the ones who make them, we are the ones who can overcome them.
เพราะเราสร้างปัญหาเราจึงแก้ไขได้
It seems we almost stage accomplishments in our minds. We subconsciously know that we’re going to get through it, but we choose to entertain the suffering only to feel that sense of “ah, I’ve done something, I’ve proven my own strength.” We make things difficult so they seem warranted of feeling good when they aren’t anymore. The more we suffer, the more something is worthwhile.
เรารู้ว่าเราจะผ่านมันไปได้โดยไม่รู้ตัว เราจึงเลือกที่จะยอมรับความเจ็บปวดเพียงเพื่อสัมผัสความรู้สึกนั้นว่า “ว้าว ฉันทำได้แล้ว ฉันพิสูจน์ความแข็งแกร่งของฉันแล้ว” เราทำเรื่องยากๆ ก่อน เพื่อที่เราจะได้รู้สึกดีเมื่อเราเอาชนะมันได้สำเร็จ ยิ่งเราทุกข์มากเท่าไร เราก็ยิ่งรู้สึกมีคุณค่ามากขึ้นเท่านั้น
We craft our victories subconsciously. We know there’s no point in fretting or worrying about anything: if something can be solved, solve it. If it cannot, worrying and fretting will not suddenly change that. In either scenario, it is pointless, needless noise.
อันที่จริง เรารู้ว่าไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลหรือกังวลเกี่ยวกับสิ่งใดๆ หากสิ่งใดสามารถแก้ไขได้ก็จงแก้ไข ถ้าไม่เช่นนั้น ความกังวลใจจะไม่เปลี่ยนสถานการณ์ ไม่ว่าในกรณีใด ความกังวลและความวิตกกังวลก็ไร้จุดหมาย
But the point is that we like worrying and fretting. If we didn’t like it so much, we probably wouldn’t do it incessantly. It feeds some human part of us that modernization has robbed us of. What are we surviving? What is the point? Why, why, why?
Well, because when everything has an answer, what is there to do? If everything has a solution, what is there to consider, or work toward, or feel excited about accomplishing? Or rather, really, why do we need to work toward something? Why do we need to feel excited about accomplishment rather than what we already have? What exists within us that is so unsettled that we cannot be at peace?
แต่ปัญหาคือเราชอบกังวลและวิตกกังวล เราจึงสร้างโอกาสในการทำเช่นนั้นต่อไป มันตอบสนองส่วนหนึ่งของมนุษยชาติของเราที่ถูกลิดรอนจากเราด้วยความทันสมัย
I think we create our own problems to address the things we know would otherwise become issues outside of our control. We make them in ways that allow us to heal, address, fix, cope, and acknowledge whatever we want to get to before some other heartbreaking, external circumstance does it for us.
เมื่อทุกอย่างได้รับคำตอบแล้ว เราจะทำอะไรได้อีก? หากทุกอย่างมีทางแก้ไข สิ่งใดที่ควรค่าแก่การกังวล สิ่งใดควรค่าแก่การทำงาน และสิ่งใดควรค่าแก่การตื่นเต้นเมื่อทำสำเร็จ
ฉันคิดว่าเราสร้างปัญหาให้กับตัวเองเพื่อตอบสนองต่อปัญหาที่เรารู้ว่าเราไม่สามารถควบคุมได้ เราสร้างปัญหาที่ทำให้เราสามารถฝึกซ่อมแซมและตอบสนองต่อการโจมตีภายนอกอื่นๆ ก่อนที่มันจะทำร้ายเรา
We create our own problems in the scope of knowing we eventually have the solutions, so we can safely (albeit painfully) deal with them. So really, it’s not a matter of not making issues for ourselves, but being aware enough to understand what they are… and that we’re asking ourselves to heal them.
เราสร้างปัญหาให้กับตัวเราเองเมื่อเรารู้ว่าในที่สุดเราจะมีทางแก้ไขเพื่อให้เราสามารถจัดการกับปัญหาเหล่านั้นได้อย่างปลอดภัย (แม้จะเจ็บปวดก็ตาม) ดังนั้นสิ่งสำคัญไม่ใช่การไม่สร้างปัญหาให้ตัวเอง แต่ต้องตระหนักว่าปัญหาที่แท้จริงคืออะไรและปล่อยให้ตัวเองได้รับการเยียวยา
จาก 101 บทความเปลี่ยนชีวิตที่จะเปลี่ยนวิธีคิดคุณ (101 Essays That Will Change The Way You Think) ผู้เขียน Brianna Wiest
ตัดแปะโดย เฉลิมชัย เอื้อวิริยะวิทย์